Magurski Park Narodowy 📍 Informacje i Ciekawostki

Magurski Park Narodowy to jeden z dwudziestu trzech parków narodowych na terenie Polski. Powstał w 1995 roku na terenie województw małopolskiego i podkarpackiego, a więc znajduje się w samym środku Beskidu Niskiego. Funkcjonowanie Parku Narodowego pełni przede wszystkim ważną rolę ekologiczną, chroniąc przyrodę tych okolic.

Co warto wiedzieć o Magurskim Parku Narodowym? Poniżej znajdują się wybrane ciekawostki.

1. Po raz pierwszy rozpoczęto rozmowy na temat utworzenia parku już w latach siedemdziesiątych XX wieku. Na początku miał obejmować nieco większy teren, ale brak porozumienia z okolicznymi właścicielami gruntów sprawiły, że został okrojony do obszaru ponad 194 kilometrów kwadratowych. Jest 6. co do wielkości parkiem narodowym w Polsce.

2. Podstawowym celem utworzenia Magurskiego Parku Narodowego jest ochrona unikatowego w skali całego łańcucha górskiego obszaru przejściowego między Karpatami Wschodnimi i Karpatami Zachodnimi. Znajdują się tutaj sztuczne drzewostany z przewagą sosny oraz torfowiska, łąki i pastwiska. Ponadto na terenie tym rosną lasy bukowe oraz jaworzyny.

3. Na terenie Magurskiego Parku Narodowego rośnie ponad osiemset gatunków roślin, z których dwanaście znajduje się w Polskiej Czerwonej Księdze Roślin. Oznacza to, że znajdują się na liście roślin zagrożonych całkowitym wyginięciem. Żyje tutaj również dwieście gatunków zwierząt, bez uwzględniania zwierząt. Fauna i flora tych terenów jest więc niezwykle bogata.

4. Na terenie Parku znajduje się rezerwat przyrody Kornuty, będący najstarszym rezerwatem w całym Beskidzie Niskim istniejącym od 1938 roku. Obejmuje on fragment zbocza Magury Wątkowskiej, gdzie można podziwiać niesamowite formacje skalne o wysokości dziesięciu metrów. Mają one formę ścian, maczug, baszt i skalnych progów, a wiele z nich otrzymało nawiązujące do wyglądu nazwy, takie jak Okap, Pięść albo Ryba.

5. Na terenie rezerwatu przyrody Kornuty znajduje się Jaskinia Mroczna. Długość jej korytarzy w sumie to niemal dwieście metrów, dlatego obecnie uznawana jest za najdłuższą jaskinię w Beskidzie Niskim. W środku znajdują się atrakcyjne komory zwane Salą Świetlistą Piwiarnią, Salą Grażyny, Salą Owadzią czy też Salą Cieni. Jaskinia stanowi dom dla zimujących nietoperzy.

6. Na terenie Magurskiego Parku Narodowego występuje wyjątkowo rzadki owad. Jest nim niepylak mnemozyna, czyli rodzaj dziennego motyla z rodziny paziowatych. Charakteryzuje się sporymi skrzydłami w kolorze białym, na których widnieją czarne plamki. Gatunek ten jest objęty w Polsce ścisłą ochroną.

7. Na terenie Magurskiego parku Narodowego można spotkać wiele zwierząt, dla których tereny te stanowią naturalne środowisko i dom. Wśród ssaków należy wyróżnić między innymi niedźwiedzia brunatnego, łosia euroazjatyckiego, rysia, żbika, jelenia, jenota, piżmaka i wilka. Gady reprezentują tutaj między innymi salamandra plamista, jaszczurka żyworodna, padalec czy zaskroniec. Żyje tutaj również sporo gatunków ptaków, a wśród nich bocian czarny, orlik krzykliwy czy trzmielojad zwyczajny.

8. Muzeum Magurskiego Parku Narodowego w Krempnej to miejsce, w którym warto rozpocząć zwiedzanie od strony teoretycznej. Wystawa, którą można tutaj zobaczyć, pozwala poznać nie tylko warstwę ekologiczną całego obszaru, ale również kulturę okolicy. Znajomość ciekawostek historycznych sprawia, że późniejsze zwiedzanie samego parku pozwala na spojrzenie na wiele spraw w szerszym kontekście.

9. Malowane cerkwie Beskidu Niskiego to niezwykłe budowle kojarzone z religią prawosławną. Dziś stanowią pamiątkę i architektoniczny przeżytek, dzięki któremu można sobie wyobrazić życie w odległych czasach. Szlak Architektury Drewnianej województwa podkarpackiego pozwala zobaczyć takie perełki, jak Cerkiew św. Michała Archanioła w Świątkowej Wielkiej, Cerkiew św. św. Kosmy i Damiana w Krempnej czy też cerkiew św. Jana Złotoustego.

10. Diabli Kamień to grupa skał, które oficjalnie nazwano pomnikiem przyrody. Znajduje się w miejscowości Folusz i można do niego dotrzeć, przemierzając czarny szlak wzdłuż Kłopotnicy. Są to skały z piaskowca magurskiego, z którymi wiąże się legenda. Najsilniejszy z diabłów miał toczyć kamienie pod górę, aby zburzyć nowy kościół. Na szczęście powstrzymał go przebiegły szewc ze wsi.

11. Muzeum Przemysłu Naftowego i Etnografii w Libuszy to prywatne muzeum, które powstało w 1977 roku z inicjatywy Anny i Tadeusza Pabisów, którzy pracowali wcześniej w przemyśle naftowym. Znajdują sie tutaj eksponaty związane z górnictwem i przetwórstwem ropy naftowej, w tym destylarnia ropy z drugiej połowy XIX wieku. Na miejscu podziwiać można również wystawę etnograficzną, gdzie prezentowane są stroje, mebla i przedmioty codziennego użytku.

12. Wodospad Magurski to niewielki wodospad mierzący około siedmiu metrów, który powstał na progu skalnym. Znajduje się na obrzeżu Magurskiego Parku Narodowego, a konkretnie we wsi Folusz. Jest to największy wodospad na terenie Beskidu Niskiego.

13. Na terenie Magurskiego Parku Narodowego oraz w jego okolicach znajdują się również liczne atrakcje, które zwrócą uwagę miłośników historii. Warto zobaczyć zabytkowe szyby naftowe we wsi Kryg, cmentarze z okresu pierwszej wojny światowej we wsiach Wola Cieklińska czy Grab, a także mogiłę Żydów zamordowanych na przełęczy w okresie drugiej wojny światowej.

14. Magurski Park Narodowy to teren wprost stworzony do aktywnego wypoczynku na świeżym powietrzu. Poza licznymi szlakami dla pieszych, znajdują się tutaj również doskonałe tereny dla miłośników jazdy na rowerze. Odbywają się tu również cykliczne imprezy dla biegaczy, podczas których można sprawdzić swoje możliwości, a więc Bieg Beskidnika oraz Ultramaraton Magurski.

15. Kościół pod wezwaniem św. Jana z Dukli i św. Huberta to malowniczo usytuowany kamienny kościół przywodzący na myśl starodawne bajki. Pierwsze wzmianki na temat jego budowy pochodzą z 1902 rok, jednak w kolejnych latach mieszkańcy zbierali pieniądze na ten cel. Zbierano je również wśród Polonii w Stanach Zjednoczonych. Kościół powstał w przededniu wybuchu drugiej wojny światowej, ale został zniszczony, a jego obecną formę nadano mu dopiero po drugiej wojnie światowej.