Surykatka to gatunek drapieżnego ssaka z rodziny mangustowatych, która jest kojarzona przede wszystkim z charakterystycznym stawaniem w słupek i z bajkami dla dzieci. Zwierzę to cieszy się ogromną popularnością w ogrodach zoologicznych na całym świecie i sympatią ludzi. Co warto wiedzieć o surykatkach? Poniżej znajdują się wybrane ciekawostki na ich temat.
1. Surykatka została po raz pierwszy opisana w drugiej połowie XVIII wieku przez niemieckiego przyrodnika, Johanna Christiana Daniela von Schreber’a. Wcześniej była znana tylko mieszkańcom Afryki, a przede wszystkim Botswany, Lesotho, Namibii czy Angoli.
2. Długość ciała surykatek wynosi około 20 do 30 centymetrów, a waga raczej nie przekracza 900 gram.
3. Po zajęciu pozycji dominującej, samice surykatek są znacznie większe i cięższe od samców. Sylwetka wszystkich surykatek jest smukła, mają szaro-czarną sierść z poprzecznym pręgowaniem, a także białą głowę i czarne uszy. Ich ogon ma barwę ciemnożółtą.
4. Sierść wokół oczu surykatek jest znacznie ciemniejsza. Jest to spowodowane potrzebą dostosowania się do warunków panujących w Afryce. Dzięki ciemnym obwódkom ich oczy są mniej narażone na uszkodzenia i podrażnienie przez afrykańskie słońce, ponieważ ciemna sierść odbija światło.
5. Najbardziej charakterystyczną postawą dla surykatek jest stawanie na tylnych łapach i baczne rozglądanie się dookoła. Zachowanie to o poranku służy regulowaniu temperatury ciała, a o innych porach dnia pomaga badać otoczenie.
6. Surykatki są bardzo towarzyskie. Żyją w klanach, w których zawiązują się silne więzi. W każdym klanie znajdują się wartownicy, których zadaniem jest ostrzeganie pozostałych surykatek o zbliżającym się niebezpieczeństwie. Za pomocą specjalnych dźwięków sygnalizują one, czy niebezpieczeństwo pojawiło się na lądzie, czy w powietrzu.
7. Standardowy klan składa się z dwudziestu osobników, ale zdarzają się również klany ponad dwa razy większe.
8. Surykatki budują specjalne nory, w których najważniejszym elementem są długie korytarze. Norki te mogą sięgać nawet dwóch metrów pod ziemią.
9. Dźwięki są bardzo ważnym czynnikiem w codziennym życiu surykatek. Żyjąc w tak wielkich klanach, potrafią one rozpoznawać inne osobniki właśnie po wydawanych przez nie dźwięki.
10. Surykatki polują wyłącznie w stadzie. Czują się wówczas bezpieczniej, a także razem radzą sobie w przypadku zaatakowania przez większego drapieżnika. Wielokrotnie zaobserwowano stada surykatek, które w grupie odganiają znacznie większe zwierzęta, po czym uciekają przed nim bez uszczerbku na zdrowiu.
11. Kiedy większość klanu poluje, w norkach zostają wyłącznie te surykatki, które muszą opiekować się młodymi. Nie zdarza się, żeby nowonarodzone surykatki zostawały na dłużej bez opieki, co świadczy o silnie rozwiniętym instynkcie macierzyńskim wśród tych zwierząt.
12. Surykatki należą do zwierząt wszystkożernych. Podstawę ich diety stanowią owoce i nasiona, ale bardzo często odżywiają się również owadami, wężami, jaszczurkami, skorpionami, a także jajami innych zwierząt.
13. Mitem jest stwierdzenie, że surykatki są odporne na jad skorpiona. Potrafią jednak spożywać go tak, aby uniknąć wszelkiego niebezpieczeństwa. Dorosłe osobniki zanoszą skorpiony do norek, aby pokazywać młodym, jak jeść te stawonogi. Prawdą jest jednak to, że surykatki mają podwyższoną odporność na jad niektórych skorpionów i węży.
14. Każdemu klanowi przewodzi tak zwana para alfa. W jednym miocie rodzą się najczęściej trzy lub cztery młode, które na początku są całkowicie zależne od swoich rodziców.
15. Terytorium należące do jednego klanu wynosi zazwyczaj około dwudziestu pięciu metrów kwadratowych. Obszar ten oznaczony jest moczem i substancjami zapachowymi, dzięki którym inni przedstawiciele gatunku mogą zorientować się, że znajdują się na terenie zajętym przez klan surykatek.
16. Jeśli linia terytorium zostanie naruszona przez inny gang, może dojść do starcia między dwoma stadami. Surykatki ustawiają się wówczas w rzędzie i szarżują na siebie aż którejś stronie uda się zdobyć przewagę.
17. Badacze z Uniwersytetu Cambridge dowiedli, że surykatki wykształcają tradycje, które są przekazywane z pokolenia na pokolenie. Dotyczą one sposobów zdobywania pokarmu i jego spożywania, a także budowania norek i korytarzy.
18. W Afryce surykatki często bywają wykorzystywane jako łowcy gryzoni. W związku z tym, że są wszystkożerne, doskonale radzą sobie z mniejszymi gryzoniami gryzoniami, takimi jak myszy czy nawet szczury, które są poważnymi szkodnikami.
19. Surykatki mogą przez wiele miesięcy żyć bez wody, ponieważ spożywają dużo soczystych melonów, pędów i wykopanych bulw, w których znajduje się właśnie woda. Jest to bardzo wielka zaleta, biorąc pod uwagę fakt, że występują naturalnie w spalonej słońcem Afryce.
20. Surykatka, która czuje się zagrożona, kładzie się na plecach, pokazując swoje długie pazury i zęby. Choć nie jest to pozornie najgroźniejsza pozycja, zazwyczaj się sprawdza. Zagrożeniem dla surykatek są często inne klasy tych zwierząt, które nacierają na terytorium i siłą próbują je zdobyć.
admin
