Kluki (inną nazwą są Kluki Słowińskie, nazwy różnią się między sobą także ze względu na język: słowiń. Kláhi jak i Kláčicä, kaszb. Klëczi, niem. Klucken) jest to dawna wieś słowińska położona w województwie pomorskim, w powiecie słupskim i w gminie Smołdzino. Znajduje się ona na Wybrzeżu Słowińskim, leży również nad jeziorem Łebsko. Jest to teren Słowińskiego Parku Narodowego. Jej początki sięgają XVI wieku, wtedy miała jednak inną nazwę. Nazwę zmieniono w XVIII wieku, wtedy też wieś rozbudowała się w południowym kierunku. Jest to osada rybacka, w której zachowała się zabudowa ryglowa (czy też szkieletowa), która pochodzi z XVIII i XIX wieku. Chałupy te kryte były gontem lub strzechą.
Wieś ta posiada niezwykle ciekawe atrakcje turystyczne, które związane są z ludnością pochodzenia słowińskiego. Do dnia dzisiejszego przetrwało tylko kilku jej przedstawicieli. Jednym z miejsc, które warte są odwiedzenia na tych terenach, jest cmentarz słowiński pochodzący z XVIII wieku. W 1987 roku został on wpisany do rejestru zabytków.
Oprócz tego z pewnością warto odwiedzić i zobaczyć Muzeum Wsi Słowińskiej (z j. (kaszub. Mùzeum Słowińsczi Wsë). Jest to oddział Muzeum Pomorza Środkowego. To skansen, który zapoczątkował swoją działalność w 1963 roku. W jednej z zagród, która pochodzi z połowy XIX wieku, utworzono stałą ekspozycję, która ma oddawać i prezentować najważniejsze cechy kultury słowińskiej. Lud Słowińców zamieszkiwał niegdyś tereny znajdujące się w pobliżu jezior Gardno i Łebsko.
Niewątpliwie atrakcje turystyczne na tych terenach związane są również z naturą. Jest to m. in. Jezioro Łebsko, którego podziwianie ułatwia znajdująca się tam platforma widokowa. W sezonie wakacyjnym organizowana jest tu również żegluga pasażerska. Rejsy odbywają się z przystani we wsi Rąbka, a kończą się w Klukach. Można wybrać się również nad ruchome wydmy, które znajdują się na terenie Słowińskiego Parku Narodowego.
Atrakcyjnymi dla turystów mogą być również odbywające się tu cykliczne wydarzenia, które związane są z tamtejszą kulturą, m. in. „Czarne Wesele”, odbywające się w maju. Obrzęd ten związany był z wydobyciem torfu, czyli cennego dla mieszkańców surowca, który służył im do wielu różnych celów, m. in. jako opał na zimę. Mieszkańcy pomagali sobie wzajemnie na zasadzie sąsiedzkiej pomocy, a następnie wspólnie biesiadowali w domu gospodarza.
admin
